เคยหงุดหงิดตัดพ้อชีวิตตัวเองเวลาเจอเรื่องร้ายๆไหมครับ?
“ชีวิตบัดซบโคตร”
“ทำไมเราถึงได้โชคร้ายขนาดนี้”
“มีอะไรแย่กว่านี้มั๊ย!”
ถ้าเคย อยากให้ลองอ่านเรื่องราวนี้ครับ
เมื่อวานนี้ ผมได้ไปทำบุญและพูดคุยกับน้องๆที่บ้านคามิลเลียน ลาดกระบัง
บ้านคามิลเลียนคืออะไร?
บ้านคามิลเลียนคือสถานสงเคราะห์เด็กพิการ ที่ไม่แสวงผลกำไรใดๆ
คำว่า “พิการ” นั้นหมายถึง ความพิการ 1 ใน 5 อย่างคือ
1. พิการด้านร่างกาย
2. พิการด้านสายตา
3. พิการด้านการได้ยิน
4. ออทิสติกและดาวน์ซินโดรม
5. พิการซ้ำซ้อน หรือก็คือพิการมากกว่าหนึ่งอย่างนั่นเอง
ความพิการส่วนใหญ่ของเด็กที่นี่มาจากความพิการแต่กำเนิด แต่นั่นไม่ใช่อุปสรรคสำหรับความ “อารมณ์ดี”
เชื่อไหมครับว่าน้องๆที่นี่ อารมณ์ดี ยิ้มแย้มแจ่มใจ ผมได้ไปนั่งคุยช่วงสั้นๆเท่านั้น แต่ทุกคนปฏิบัติกับผมเสมือนผมเป็นญาติสนิท พยายามเข้ามาพูดคุยด้วย แม้ว่าหลายคนจะไม่สามารถพูดและเดินได้ก็ตาม
ผมแปลกใจและประทับใจกับน้องๆที่นี่มาก ความพิการไม่ได้ส่งผลกับอารมณ์ของพวกเขาเลย นึกย้อนไปก็รู้สึกละอายกับหลายเหตุการณ์ที่ตัวเองตัดพ้อนู่นนั่นนี่
หลายคนอาจคิดว่าที่นี่ชื่อเป็นภาษาอังกฤษ แสดงว่ามีหน่วยงานจากต่างประเทศคอยให้ความช่วยเหลือ ไม่มีปัญหาด้านการเงิน แต่ความจริงกับตรงกันข้าม
ด้วยความที่สังกัดหน่วยงานเอกชน จึงได้รับการสนับสนุนจากภาครัฐน้อยมาก เงินส่วนใหญ่มาจากการบริจาคของบริษัทหรือบุคคลทั่วไป และนั่นก็ไม่เพียงพอ
เจ้าหน้าที่บอกผมว่า ค่าใช้จ่ายกับเงินบริจาคสัมพันธ์กันแบบ “เดือนชนเดือน” หรือก็คือแทบไม่มีเงินคงคลังเหลืออยู่เลย ส่วนหนึ่งอาจเป็นเพราะเศรษฐกิจไม่ดี เงินบริจาคจึงลดน้อยลง แต่ค่าใช้จ่ายไม่ได้เป็นเช่นนั้น
สิ่งอำนวยความสะดวกของที่นี่ถือว่าโอเค ส่วนหนึ่งคงเป็นเพราะเพิ่งสร้างเพียง 7 ปี อุปกรณ์เครื่องมือต่างๆยังไม่ทรุดโทรม แต่อุปกรณ์เหล่านั้นจะใช้งานได้ถึงเมื่อไร?
ช่วงนี้ก็ใกล้สิ้นปีแล้ว ใครที่ตั้งใจว่าอยากบริจาคเงินส่วนหนึ่งให้กับสังคม ลองทำบุญกับที่นี่ไหมครับ สามารถออกใบเสร็จรับเงินเพื่อนำไปหักภาษีได้ด้วย
ถ้าใครมีเวลา แนะนำว่าลองหาโอกาสไปเยี่ยมชมและพูดคุยกับน้องๆที่นี่ครับ (เค้าฟังเรารู้เรื่องแต่อาจโต้ตอบช้าหน่อยนะครับ) แล้วเราจะสัมผัสถึง “คุณค่าของการมีชีวิตอยู่ที่เราอาจลืมเลือนไป” มากขึ้น
ที่นี่อยู่ห่างจากสนามบินสุวรรณภูมิเพียง 15 นาทีเท่านั้น
หรือถ้าใครไม่สะดวกเดินทาง สามารถบริจาคเงินเข้ากองทุนของที่นี่ได้ครับ
ดูรายละเอียดได้จาก http://www.camillianhomelatkrabang.org/?lang=th
ขอชื่นชมเจ้าหน้าที่บ้านคามิลเลียนทุกท่าน ทุ่มเทและทำด้วยใจจริงๆ การทำงานที่นี่คงไม่ใช่เข้าแปดโมงเช้าเลิกห้าโมงเย็นแน่นอน แถมยังต้องผลัดกันเข้าเวรดึก ไหนจะต้องช่วยกันหาเงินบริจาคเพื่อหล่อเลี้ยงองค์กรอีก
แต่ทุกคนก็ทำ และรักน้องๆทุกคนเหมือนลูกเหมือนหลาน จนเด็กทุกคนแม้พิการภายนอก แต่ภายในกลับสุกสกาวผ่องใส…
ขอบคุณบ้านคามิลเลียนที่ชุบชีวิตเด็กๆเหล่านี้ ขอบคุณจริงๆ
One thought on “ชีวิตเราเศร้าจัง จริงหรือ?”