“เอ็งจะไปคิดสูตรเองทำไมให้เสียเวลา“
“อ้าว! แล้วจะทำยังไงล่ะพี่?”
“เอ็งก็ค้นใน Google สิ แล้วก๊อปปี้สูตรมาใส่”
ผมได้ยินชายสองคนคุยกันในเต็นท์ขายอาหารข้างออฟฟิศ
ฟังแล้วก็อมยิ้ม นึกถึงตัวเองสมัยเริ่มงานเป็น Marketing Analyst

ตอนนั้นทักษะ Excel ของผมอ่อนด้อยมาก ดิ้นรนอยากเป็น Analyst เสนอตัวทำงานนั่นนี่ จนเจ้านายใจอ่อน
แน่นอนว่าตำแหน่งนี้ต้องเก่ง Excel แต่ผมไม่เก่งพอจึงต้องขอความช่วยเหลือจากวี ผู้เป็น “เจ้าพ่อ Excel”
วีเป็นเพื่อนที่ดีมาก ให้ความช่วยเหลือทุกอย่าง โทรทุกครั้งได้คำตอบทุกครั้ง
ปัญหาคือวีไม่ใช่ผม และผมกับวีอยู่คนละบริษัท ครั้นจะโทรหาทุกเรื่องก็กระไรอยู่..

มีครั้งนึงคิดสูตรไม่ออก คิดเท่าไรก็ไม่ออก แต่ต้องส่งงาน
ตอนนั้นบ่ายสาม จะโทรถามวีอีกคงไม่เหมาะเพราะเมื่อเช้าก็เพิ่งโทร และคงจะพึ่งพาวีไปตลอดไม่ได้
นั่งคิดสูตรถึงห้าโมงก็ไม่ออก บอกกับตัวเองว่า “ไม่ออก ไม่กลับ”
สุดท้ายผมกลับบ้านตอนสี่ทุ่มทั้งที่ยังคิดไม่ออก

หลังจากอาบน้ำแปรงฟันแล้ว ผมเปิดคอมพ์นั่งคิดสูตรต่อ กะว่า “ไม่ออก ไม่นอน” แล้วก็ไม่ได้นอนจริง ๆ

นาฬิกาปลุกดังตอนผมกำลังทำงาน ผมปิดเสียงนาฬิกา โงนเงนไปอาบน้ำ ร่างส่ายไปมาคล้ายซอมบี้
ขณะกำลังถูสบู่นั่นเอง จู่ ๆ ก็คิดอะไรได้ รีบวิ่งจากห้องน้ำ คอมพ์ยังเปิดค้างอยู่ พิมพ์สูตรลงไปทันที
“ยูเรก้า! ข้าพบแล้ว เยี้ยฮ่าาา!!”

ผมคิดสูตรยาก ๆ โดยไม่ต้องพึ่งพาวี

“บ้าไหม?”
บ้ามาก
“ภูมิใจไหม?”
สุด ๆ

ถ้าโทรหาวี อาจได้คำตอบในห้านาที แต่นั่นคือครั้งแรกที่ผมไม่ได้โทร และหลังจากนั้นผมแทบไม่ต้องโทรอีกเลย

ผมมั่นใจในตัวเองมากขึ้น แม้ยังเจองานที่คิดสูตรไม่ออก แต่มั่นใจว่าทำได้ ลองนั่นลองนี่ ถึกนั่นไถนี่ มั่ว ๆ ไป เดี๋ยวก็ได้ (เดี๋ยว แปลว่า หลายชั่วโมง) ..

ผมเคยอ่านการ์ตูนเรื่อง Harlem Beat เป็นการ์ตูนเกี่ยวกับบาสเก็ตบอล

มีครั้งนึง นักข่าวสัมภาษณ์กัปตันชมรสบาสว่าทำไมมาเล่นบาสเก็ตบอล
กัปตันตอบว่า “ถ้าชู้ตลูกลงห่วง จะเข้าใจครับ”

กลับมาที่เต๊นท์อาหาร ผมเดินไปข้าง ๆ โต๊ะนั้น
“ถ้าคิดสูตรเองได้ จะเข้าใจครับ”
อยากพูดประโยคนี้จริง ๆ ^^

อย่าลืมแชร์บทความนี้ให้เพื่อนอ่าน เพื่อเป็นกำลังใจให้คนเขียนด้วยนะครับ ^__^