Atttude

“วอนผู้รู้ดูให้หน่อยค่ะ อยากได้สูตรคำนวณค่าเสื่อมราคารายวัน”“รบกวนขอสูตรคำนวณค่าจอดรถตามหลักเกณฑ์ในภาพนี้ครับ”“อยากใส่จำนวนเงินลงไป แล้วให้แยกรายละเอียดตามแบงก์ ต้องทำยังไงใน Excel ครับ?” ผมเห็นคำถามเหล่านี้ในเฟซบุ๊กกรุ๊ป ขณะจะพิมพ์ตอบ เหลือบเห็นคอมเมนต์แล้วชะงักกึกทันที.. ทำไม?

โก้กับบอลเป็นเพื่อนกัน ทำงานที่เดียวกัน ทั้งคู่มาเรียน Power BI กับผม ทั้งสองคนตั้งใจเรียนมาก สงสัยก็ยกมือถามตลอด เป็นนักเรียนดีเด่นของคลาส จบคอร์สแล้วบอลประยุกต์ใช้ Power BI ในงานได้ แต่โก้ประยุกต์ไม่ได้ ทำไม?

“ไม่ได้อีกละ ไม่รู้จะเขียนสูตรยังไงแล้ว!” ผมหงุดหงิด กระแทกหลังกับพนักพิง สองมือประสานท้ายทอย เงยหน้ามองเพดาน ถอนหายใจหนักหน่วง สักพักก็หันซ้ายมองนอกหน้าต่าง ฝนกำลังตก “ชั่ก ชั่ก ชั่ก” สายพิรุณโปรยปราย“ชั่ก ชั่ก ชั่ก” สายพิรุณยังคงโปรยปราย ผมพบตัวเองนั่งเท้าคาง เหม่อมองฝนตก “ชั่ก ชั่ก ชั่ก” สายพิรุณเริ่มหนักขึ้น ผมยังคงเหม่อมอง มือซ้ายรองใต้ค้าง หัวว่าง ใจว่าง นานเท่าไรแล้วนะที่ไม่ได้มองฝนตก… เรามักไม่ปล่อยให้เวลาลอยผ่าน มักสังหารด้วยอะไรบางอย่าง เรียน ทำงาน ไถมือถือ ส่วนใหญ่มักเป็นอย่างหลัง เราไม่ค่อยมีเวลาว่าง เพราะมัก ‘ใช้เวลาว่างให้เป็นประโยชน์’ ด้วยการไถมือถือ ส่งสติกเกอร์ไลน์ อ่านนิวฟีด ดูคลิปดราม่าเรื่องล่าสุด ตอนเดินทาง เราก็ไถมือถือตอนกินข้าว เราก็ไถมือถือแม้กระทั่งนั่งส้วม เราก็ยังไถมือถือ เวลาว่างหายไปในมือถือ ไม่มีเวลาว่าง ไม่มีเวลาเหม่อ ไม่มีเวลาสังเกตสิ่งรอบข้าง ได้ยินเสียง แต่ไม่สนใจ เห็น แต่ไม่ดู ผมเหม่อมองฝนตกโดยไม่คิดอะไร รู้สึกเหมือนหายใจยาวขึ้น แผ่วเบา […]

“เฮ้อ..อออ” ผมถอนหายใจเฮือกใหญ่ พลางห่อไหล่ลู่ลง“พ่อเป็นอะไรคะ?” ลูกสาววัยหกขวบถามด้วยความเป็นห่วง“พ่อเหนื่อยลูก”“ทำไมพ่อถึงเหนื่อยล่ะคะ?”“พ่อทำงานเหนื่อยลูก”“พ่อแค่นั่ง แล้วพิมพ์ๆๆ ไม่เห็นเหนื่อยเลย““เออจริง !!” ผมพ่นพรืด แล้วปล่อยฮาก๊ากใหญ่