“ไม่ได้อีกละ ไม่รู้จะเขียนสูตรยังไงแล้ว!” ผมหงุดหงิด

กระแทกหลังกับพนักพิง สองมือประสานท้ายทอย เงยหน้ามองเพดาน ถอนหายใจหนักหน่วง สักพักก็หันซ้ายมองนอกหน้าต่าง ฝนกำลังตก

“ชั่ก ชั่ก ชั่ก” สายพิรุณโปรยปราย
“ชั่ก ชั่ก ชั่ก” สายพิรุณยังคงโปรยปราย

ผมพบตัวเองนั่งเท้าคาง เหม่อมองฝนตก

“ชั่ก ชั่ก ชั่ก” สายพิรุณเริ่มหนักขึ้น

ผมยังคงเหม่อมอง มือซ้ายรองใต้ค้าง หัวว่าง ใจว่าง

นานเท่าไรแล้วนะที่ไม่ได้มองฝนตก…

เรามักไม่ปล่อยให้เวลาลอยผ่าน มักสังหารด้วยอะไรบางอย่าง เรียน ทำงาน ไถมือถือ ส่วนใหญ่มักเป็นอย่างหลัง

เราไม่ค่อยมีเวลาว่าง เพราะมัก ‘ใช้เวลาว่างให้เป็นประโยชน์’ ด้วยการไถมือถือ ส่งสติกเกอร์ไลน์ อ่านนิวฟีด ดูคลิปดราม่าเรื่องล่าสุด

ตอนเดินทาง เราก็ไถมือถือ
ตอนกินข้าว เราก็ไถมือถือ
แม้กระทั่งนั่งส้วม เราก็ยังไถมือถือ

เวลาว่างหายไปในมือถือ

ไม่มีเวลาว่าง ไม่มีเวลาเหม่อ ไม่มีเวลาสังเกตสิ่งรอบข้าง ได้ยินเสียง แต่ไม่สนใจ เห็น แต่ไม่ดู

ผมเหม่อมองฝนตกโดยไม่คิดอะไร รู้สึกเหมือนหายใจยาวขึ้น แผ่วเบา และช้าลง คล้ายเวลาหยุดนิ่ง ทั้งที่เข็มวินาทียังคงทำงาน

ความหงุดหงิดปลาสนาการ ความขุ่นมัวอันตรธาน ใจจ่อมจมในจินตนาการ

หันมองคอมพิวเตอร์ พิมพ์สูตรใหม่ลงไป คราวนี้ได้ซะงั้น

บางทีการมองฝนตกก็เป็น ‘ใช้เวลาว่างให้เป็นประโยชน์’

———————–
Photo by Longxiang Qian from Pexels