ถ้าให้เขียนรีวิวหนังสือเล่มนี้สั้น ๆ

“ไป-ซื้อ-มา-อ่าน”

“ทำไม?”

เพราะเป็นหนังสือที่ดีมาก ๆ

“ดียังไง?”

เพราะเป็นส่วนผสมที่ลงตัวของ นิยายนักสืบ นิยายตลก นิยายอิงประวัติศาสตร์ และนิยายวิทยาศาสตร์

“มีตั้งสี่แนวในเล่มเดียว?”

ใช่ ผสมผสานได้กลมกล่อมมาก

“เนื้อเรื่องเป็นยังไง?”

เป็นการไขคดีฆาตกรรมต่อเนื่อง เหยื่อคือคนรัสเซียที่อยู่ในไทยและรัสเซีย ความเกี่ยวเนื่องมีเพียงดอกกุหลาบสีดำ เพราะกุหลาบดำถูกวางไว้ที่เกิดเหตุเสมอ

“กุหลาบมีสีดำด้วยเหรอ?”

ในธรรมชาติไม่มี แต่ไม่ได้แปลว่ามีไม่ได้

“แล้วมันตลกยังไง?”

เพราะตัวละครเอก นักสืบพุ่มรัก พานสิงห์ เป็นคนตลกมาก

“พุ่มรัก พานสิงห์? ชื่อเหมือนนักร้องลูกทุ่ง”

ใช่ เค้าเป็นทั้งนักร้องลูกทุ่งและนักสืบ แถมฮาชนิดหาตัวจับตัวยาก

“เค้าเอาเบบี้ออยล์ทาตัวให้ลื่นเลยจับยากหรือเปล่า?”

อย่า-กวน-teen

“ฮาขนาดไหน?”

ขนาดที่อ่าน ๆ ไปเอานิ้วคั่นหนังสือเพื่อหยุดที่จะขำ ขำเสร็จอ่านต่อ มีมุขทุกฉาก ฮาน้ำตาเล็ด

“เวอร์ไปไหม?”

ผมเป็นคนเส้นตื้น ชอบเล่นมุขเสี่ยว มุขควาย เลยอินและฮามาก ถ้าคนเส้นลึกอาจไม่ขำขนาดนี้ แต่รับรองว่าต้องยิ้มที่มุมปากแน่

“แล้วอิงประวัติศาสตร์ยังไง?”

อิงประวัติศาตร์รัสเซียช่วงกบฏบอลเชวิก รวมถึงความสัมพันธ์ไทย-รัสเซีย ช่วงสมัยรัชกาลที่ 5-6 รายละเอียดเยอะมาก และเป็นเรื่องจริงด้วย

“แล้วอิงวิทยาศาสตร์ยังไง?”

เพราะเกี่ยวกับชีววิทยาและเคมี โดยเฉพาะสารพิษที่มาจากพืช อันนี้ลงลึกจริง ๆ ผู้แต่งหรือคุณวินทร์ เลียววาริณ ค้นคว้าลึกมาก อ่านเสร็จทำให้กลัวต้นลำโพงไปเลย

“ต้นลำโพงที่ดอกคว่ำลงคล้ายลำโพงน่ะเหรอ?”

ใช่ ลำโพงนั่นน่ะแหละ
ลำโพงมีอีกชื่อหนึ่งว่า “มะเขือบ้า” เพราะกินแล้วเป็นบ้าได้ มีพิษรุนแรงมาก
แต่ในมุมหนึ่งก็นำมาสกัดเป็นยาได้เช่นกัน เพราะยากับพิษกั้นแค่เส้นบาง ๆ

“โห ลึกล้ำ”

อ่านเล่นนี้จบ จะเข้าใจเรื่องพิษ สารพิษ พืชมีพิษขึ้นเยอะ
ยิ่งเป็นเรื่องเกี่ยวกับไซยาไนด์ คุณวินทร์ค้นลึกมากจริง ๆ

อ่าน ๆ ไปมีความรู้สึกคล้ายกำลังอ่าน The Da Vinci Code

“ที่แต่งโดย Dan Brown?”

ใช่ ดาว แบรนด์ เอ๊ย! แดน บราวน์ คนนั้นนั่นแหละ

“ไหนบอกว่าอย่า-กวน-teen”

ใครเริ่มก่อนล่ะ

เดินเรื่องเร็ว ค่อย ๆ แพลมทีละปม จบตอนแบบไม่จบ คาใจต้องอ่านต่อ
ยิ่งอ่านยิ่งเจอปมใหม่ ทุกปมผูกเข้าด้วยกัน รู้ตัวอีกทีเกือบจบเล่ม

“ขนาดนั้นเลย?”

ใช่ ใครชอบนิยายสไตล์ดาว แบรนด์ เอ้ย! แดน บราวน์ เอ้ย ถูกแล้ว!! ต้องชอบแน่นอน สนุกจนวางไม่ลง

แอบได้ยินมาว่าคุณวินทร์ใช้เวลาแต่งเรื่องนี้สามปี

“นิยายเรื่องเดียว ใช้เวลาสามปี!”

ถ้าอ่านจบจะไม่แปลกใจ เพราะรายละเอียดเยอะจริง ๆ คุณวินทร์ค้นคว้าในเชิงลึกแถมย่อยให้อ่านง่าย

นอกจากความสนุกแล้วยังได้ความรู้ด้วย เพราะส่วนใหญ่เป็นเรื่องจริง

สไตล์การเล่าเรื่องก็สนุก การร้อยเรียงเรื่องราว การเรียบเรียงประโยค การใช้คำ การเล่นมุข ตอนอ่าน ผมอ่านช้า ๆ แบบละเลียด เป็นการศึกษาเทคนิคการเขียนไปในตัว

อ่านจบแล้วชอบมาก กอดหนังสือหนึ่งที แล้วมาเขียนรีวิวนี่แหละ

อ้าว! จะไปไหน?

“ไป-ซื้อ-มา-อ่าน”

.
หากคุณชอบบทความแนวนี้ อัพเดตบทความใหม่โดยคลิก Like เฟซบุ๊กเพจวิศวกรรีพอร์ต
อย่าลืมแชร์ให้เพื่อนอ่าน เพื่อเป็นกำลังใจให้คนเขียนด้วยนะครับ ^__^