“พ่อขา ซานต้าให้นี่มาค่ะ” ลูกสาววัยห้าขวบวิ่งมาอวดของขวัญ
ในมือของเธอคือกระปุกออมสินทรงกระบอกยาว กะด้วยสายตาประมาณ 20 เซนติเมตร
“ซานต้าให้กระปุกมาแล้ว หนูต้องหยอดให้เต็มนะคะ” ผมย่อตัวลง ลูบหัวลูกสาว
“ได้ค่ะ หนูจะหยอดให้เต็มเลยค่ะ” เด็กน้อยยิ้มด้วยความมุ่งมั่น
“กริ๊ก” มิรันหยอดเหรียญแรก สีหน้าเต็มไปด้วยความหวัง
“พ่อขา ใกล้เต็มหรือยัง?”
“เพิ่งหยอดไม่กี่วัน จะเต็มได้ยังไงล่ะลูก” ผมขำความใจร้อนของเด็กน้อย
“แต่หนูอยากให้มันเต็มเร็ว ๆ”
“อยากให้เต็มก็ต้องหยอดทุกวันสิคะ” ผมยิ้ม
โรงเรียนของมิรันมีอาหารกลางวันให้ ไม่มีร้านค้าขายของ และไม่สนับสนุนให้เด็กนำเงินมาโรงเรียน ผมจึงไม่ได้ให้เงินลูก เงินที่หยอดกระปุกมาจากการช่วยงานบ้าน หรือญาติ ๆ ให้ค่าขนม
ทุกครั้งที่ได้เงิน เธอจะนำมาหยอดกระปุก แล้วยิ้มน้อยยิ้มใหญ่
ช่วงแรกเหมือนจะดี แต่ช่วงหลังผมสังเกตว่าเธอช่วยงานบ้านแบบหวังผล คล้ายช่วยเพราะอยากได้เงิน ดูแล้วระยะยาวไม่น่าจะดี
“มิรัน ต่อไปนี้พ่อจะให้เงินหนูทุกวัน วันละ 5 บาท ดีไหม?”
“ดีค่ะ หนูจะเอาไปหยอดกระปุก”
“แต่ถ้าพ่อให้เงินหนูแบบนี้แล้ว เวลาช่วยงานบ้าน พ่อจะไม่ให้เงิน โอเคไหม?”
แล้วเราก็เกี่ยวก้อยสัญญากัน
“พ่อช่วยดูให้หน่อย ใกล้เต็มหรือยัง?” มิรันยื่นกระปุกออมสินให้ผม
“ได้ครึ่งนึงแล้วลูก”
“หนูหยอดมาตั้งนาน เพิ่งได้ครึ่งนึงเองหรือคะ”
“ได้ตั้งครึ่งแล้วต่างหาก สู้ ๆ นะ”
ผมกลัวลูกจะท้อ เวลามีเศษเหรียญก็แอบหยอดช่วย (เพิ่งรู้ตอนหลังว่าภรรยาก็แอบหยอดช่วยเหมือนกัน)
“พ่อขา ใกล้เต็มหรือยัง?” มิรันยื่นกระปุกให้ผม
“โอ้ ใกล้แล้ว เหลืออีกนิดเดียว” ผมมองผ่านรูหยอดเหรียญ
“ยังไม่เต็มอีกหรือคะ” มิรันก้มหน้า แววตาเริ่มท้อ
ขณะที่ผมกำลังทำงาน มิรันนั่งประดิษฐ์ของเล่นอยู่ข้าง ๆ จู่ ๆ ก็มีเสียง “โพละ”
เรามองหน้ากัน
พ่อลูกช่วยกันเดินหาต้นตอของเสียง ดูมุมนั้น ค้นมุมนี้
“พ่อ กระปุกพัง!” มิรันร้อง
เสียงโพละที่ว่ามาจากกระปุกนั่นเอง ก้นกระปุกปริแตก แม้ยังไม่เต็ม แต่รับน้ำหนักไม่ไหวแล้ว
“พรูด ๆ ๆ ๆ ” เสียงเหรียญจากกระปุกกระทบพื้น ทับรวมกันเป็นกองโต
“โอ้โห เยอะขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย!” มิรันตกใจ
“หนูหยอดตั้งนาน ก็ต้องเยอะสิลูก” ผมหยิบกระปุกที่ว่างเปล่าขึ้นมาดู ด้านล่างติดสติกเกอร์ “Merry X’mas 2018” งานโรงเรียนผ่านมาเกือบสองปีแล้ว
“เยอะขนาดนี้ เราจะนับยังไงดีคะ?” มิรันถาม
“เดี๋ยวเราแยกเหรียญแล้วนับทีละร้อย พอได้หนึ่งร้อยแล้วแยกใส่ถุงนะ”
“ทำไมต้องแยกถุงละร้อยด้วยล่ะค่ะ?” มิรันสงสัย
“จะได้นับง่ายไงคะ ถ้านับถุงละสองร้อย เดี๋ยวจะงง”
“อ๋อ ค่ะ”
“เดี๋ยวเราแบ่งงานกัน หนูนับเหรียญสิบ พ่อนับเหรียญห้านะ”
“แล้วเหรียญบาทล่ะคะ?”
“เหรียญบาทเดี๋ยวเราช่วยกัน ถุงละหนึ่งร้อยนะ มา! เริ่มเลย”
“สิบเอ็ด สิบสอง กับอีกเจ็ดสิบหกบาทยี่สิบห้าสตางค์ ทั้งหมด 1,276.25 บาท” แล้วพ่อลูกก็เฮ
“เอ๋ ทำไมมียี่สิบห้าสตางค์ด้วยล่ะค่ะ?” มิรันแปลกใจ
“น่าจะเป็นพ่อหยอดเองมั้ง” ผมตอบยิ้ม ๆ
แม้ถึงเส้นชัยแบบงง ๆ แต่ชีวิตก็แบบนี้ บางครั้งก็ถึงเป้าหมายโดยไม่รู้ตัว
เป้าหมายไม่ใช่สิ่งสำคัญ แต่คือความมุ่งมั่น ความพยายาม และความอดทนระหว่างทาง การออมครั้งนี้ได้บทเรียนดี ๆ มากมาย
สีหน้าของเด็กน้อยตอนเห็นเหรียญพรั่งพรูเป็นภาพที่สุดยอด เป็นโมเมนต์ที่น่าจดจำ และอยากให้เธอจดจำความรู้สึกนั้นไว้
ขอบคุณนะ คุณกระปุก
ขอบคุณนะ คุณซานต้า ^/\^
